krabbels van Do

‘Sturen!’ ‘Blijven sturen!’ 'Sturen!’ De instructrice roept steeds dwingender.  Ik ben inmiddels de wanhoop nabij. Ik stuur toch? Met mijn hele bovenlijf draai ik naar rechts, hoofd mee, schouders mee, armen mee, beide knuisten vast om de teugels geklemd mee. Maar mijn paard gaat naar links.  Surprise, heet het best wel grote dravende dier waar ik bovenop zit en geen enkele controle over heb. Sterker nog, dit edele hoefdier lijkt wel plezier te hebben in het complete gebrek aan charisma op haar rug. Weet ik veel wat ze nog meer voor me in petto heeft. Een lichte paniek komt op, maar mijn piepjonge paardrij-juf is onverbiddelijk. ‘Doorgaan!’ Ik moet het dier in draf houden met mijn kuiten, terwijl ik sta-zit-sta-zit-sta-zit in het juiste ritme aanhoud en ondertussen met de rest van mijn lichaam beheerst naar rechts stuur. Haha, hahaha.  Terwijl linker en rechter hersenhelft knetterend kortsluiting maken vliegen mijn ledenmaten alle kanten op en staat Surprise stil. Ze g...

Ik had mezelf samen met mijn jongste een weekje lente in de Franse Alpen beloofd. Even weg van alles. Heerlijk luieren met een boek of met helemaal niks in een veld vol paardenbloemen en ander veelkleurig veldwild. Lange wandelingen maken over bergruggen gapend naar winterse pieken aan de horizon en zuiverende Alpenlucht opsnuiven. Zoiets. Maar het weer in de Alpen beloofde abominabel worden dus gingen we naar Drente. In plaats van een dagreis zouden we in een dikke twee uur op onze bestemming aankomen. Het vertrek voelde daardoor onwennig relaxed. Zelfs inpakken voelde anders, alsof het in een Drents bos minder erg is  dan op een Franse berg,  als je de overrijpe bananen thuis vergeten  bent . Om de inpakstress toch iets op te voeren, besloten we met de Fiat 500 van zoon te gaan. Zijn eerste eigen auto die net twee weken voor de deur stond en ingewijd moest worden. Overtuigd dat onze bagage, inclusief poes en hond met bijbehorende uitrusting, op geen enkele wijze in dat ...

De motoren zetten het op een loeien en het bakbeest stuift vooruit. Vechtend tegen de tranen haal ik diep adem. Ik zuig een grote hap lucht naar binnen, diep tot onder in mijn buik en met een hele lange zucht pers ik de lucht  weer naar buiten , en nog een keer en nog een keer. Een wee gevoel komt vanuit mijn tenen naar boven kruipen en kriebelt mijn ingewanden. Het enorme gevaarte verlaat de vaste grond met mij erin. Ik hou mijn ogen dicht en adem. Het komt goed. Het komt goed.   Het vliegtuig hobbelt akelig, toch zegt de piloot dat de 'fasten your seat belt'-lichtjes zo uitgaan. Niks alarmerends dus, probeer ik mezelf te overtuigen. Voorzichtig open ik één oog. Het is pikkedonker buiten, maar in de steeds dieper wordende diepte zie ik nog de lichtjes van het normale leven op de grond. Toen ik zojuist in de gate stond te wachten, zag ik tot mijn ontsteltenis hoe absurt veel mensen zich samen met mij in deze kist gingen proppen. Het hielp niet erg bij de paniekonderdrukking...

Het is officieel, we zijn gescheiden. Afgelopen week hebben we de handtekeningen onder de akte van berusting gezet. Berusting. De advocaat waarschuwde ons vooraf dat we nu niet meer terug konden, maar op mans vraag of we wel weer mochten trouwen kon hij met een brede glimlach bevestigend antwoorden. Na het formele gedeelte gingen we de kroeg in bij de Westeinderplasssen aan de  Côte d’Aalsmeer, om via een restaurantje op de boulevard van de Uithoornse Rivièra naar mijn landgoedje, pied dans baggersloot, te slenteren. Alle geconsumeerde wijn werd daar, op de lounge-bank onder de luifel, soigneus met whisky afgetopt. Scheiden is best een intense bedoening, dus deze dag moest op gepaste wijze doorleefd worden. Mans intentie om die avond nog terug te fietsen naar zijn moeder in het Slotervaart-arrondissement (een tocht van een klein uurtje, ondanks de ‘assistance’) begon steeds onverantwoorder te worden en zodoende bleef hij slapen in het logeerbed op zolder. Geen filmscènes met woestw...

Met een blik maïs in mijn hand loop ik om de hoek van het huis van mijn buren naar hun kippenhok. Ik mag de kippen een paar dagen eten geven en dat vind ik erg leuk. Als ik bij de ren aankom zie ik ze niet meteen, want het renhek staat op een klein kiertje, zodat ze ook de tuin in kunnen. ‘Waar zijn mijn kippetjes nou?’ roep ik met mijn allerliefste stemmetje, en jawel, daar komt kloek 1 kokkelend aanhollen. Op het moment dat ik met hetzelfde stemmetje aan kloek vraag waar haar maatje is gebleven, komt maatje net haar hok uit gekropen en trippelt kwebbelend richting de maïskorrels die ik op de grond heb gestrooid. Vol verwachting open ik de klep van het hok en tot mijn grote vreugde liggen er twee nog lauwwarme eieren in het stro.  Ik blijf nog een tijdje bij ze klessebessen en het kippenstel kakelt gezellig terug. Geen misverstanden, geen foute toon, geen verwijten of irritaties.  Intens tevreden sjok ik weer terug naar huis. Vanochtend toen ik de hond uitliet was er opeen...

Natte sneeuw, gure wind en grauwe kou, de meteorologische lente is begonnen. Het overmoedige enthousiasme van de hitsige natuur is op wrede wijze de lust ontnomen. Een enkele passant, die ook zijn viervoeter niet langer kon negeren, loopt me nurks voorbij, het gelaat verstopt in sjaal, muts en capuchon. Tussen de op elkaar geklemde lippen ontsnapt een soort sonoor gebrom dat de gebruikelijke groet moet voorstellen. Nu komt het aan op karakter. Noord-Europees karakter. Van verse melk en volkorenbrood. Niet zeiken, fietsen. Die instelling. Op de een of andere wonderlijke wijze kan mijn humeur het redelijk aan, terwijl ik toch echt overduidelijk geen frisse Hollandse melkdrinker ben, maar eerder van het ‘petit blanc-type’. Ik denk dat het aan mijn cyclus ligt. Ik las vandaag in de krant dat de hormonale cyclus van een vrouw (en andere baarmoederdragers) ook in vier seizoenen kan worden ingedeeld en volgens die verdeling kabbel ik nu rustig de lente uit richting zomer en draag het zonnetje...

Het romantisch waterballet van de futen is plotseling stilgelegd en de meerkoeten hebben hun hanengevechten gestaakt. Geen tideldidu van koolmezen of tjielp van een mus te horen. Zelfs de ganzen houden hun grote kwaak. Chagrijnig kijken ze allen vanonder hun witte muts naar de hemel.   Dikke sneeuwvlokken eisen nog even fijntjes de winter op. 

Het was met een gemengd gevoel dat ik afscheid van haar nam. De eerste keer dat ik bij haar aanklopte voelde ik me een wrak. Ze had nog nauwelijks iets gezegd of gevraagd en ik was al in tranen. Ze ging met me aan het werk en er vloeiden nog veel meer liters. Verkrampte spieren kwamen gloeiend los en er vielen allerlei lasten van mijn schouders. Ik leerde met zachtheid en mededogen naar mijn eigen personen en persoontjes kijken en ontdekte de eigen legitieme ruimte om te voelen, te handelen en te bewegen.  Nu, tien sessies verder heeft zij het idee dat ze niet veel meer voor me kan betekenen. Ondanks de vermoeidheid en het verdriet dat ze altijd feilloos bij me waarneemt, vindt ze me helder, duidelijk en eerlijk in wat ik voel en uitdruk. Ze vind me krachtig. Niet meer gevangen in mijn eigen oordeel. Ik rij voor de laatste keer bij haar weg, toch een beetje triomfantelijk. Het voelt net alsof ik mijn diploma heb gehaald. Ik voel me ook werkelijk krachtiger en veel vrijer. Tegelijke...

We naderen de kortste dag van het jaar. Na een beetje ijspret, prachtige blauwe luchten en berijpte fraaiheid zijn we weer, meer toepasselijk, in grijze, natte, minder koude sferen terecht gekomen. De laatste weken van het jaar zijn zoals gebruikelijk ploeteren.  De ontstoken vinger was nog nauwelijks gered door de antibioticum toen Corona zijn kans zag de boosterlozen eindelijk eens flink te grazen te nemen. Snijdende hoofdpijn, zweetbaden en intense spierpijnen vooral in de bilpartij, wat liggen en zitten een kwelling maakte, waren mijn deel, terwijl zoon crepeerde in zijn bed met een droge hoest die rechtstreeks uit de hel leek te komen. Toen het ergste voorbij was en alleen nog een ergerlijk kuchje en een hardnekkige levensmoeheid overbleef, was het wachten totdat dat verdomde tweede streepje eindelijk verdween van de thuistest, zodat ik mijn dochter, die uit Frankrijk over was, in mijn armen kon sluiten. Het mocht niet zo zijn, het streepje bleef nog dagenlang op dat schermpje...

Vol afgrijzen kijk ik naar mijn scherm.  ‘Bel direct uw huisarts.’ - ‘Pezen, botten en gewrichten kunnen ernstig beschadigen.’ - ‘… blijvende stijfheid of verlies van een vinger.’ Verlies van een vinger??  Een dikke week geleden was ik in gevecht met een stuk diepgevroren geitenvlees. De homp moest doormidden gesneden, maar gaf zich in al zijn taaie, onderkoelde stugheid maar moeilijk gewonnen. Met een kartelmes, verwarmd onder de warmwaterkraan, kwam ik vloekend en tierend nauwelijks een millimeter dieper. Er worden natuurlijk kosten noch moeite gespaard voor de kieskeurige maag van mijn bordercollie-schatje.  Ik kon met al dat gekloot niet voorkomen dat ook mijn eigen, veel minder stugge vlees een snee meekreeg en het vloeken en tieren werd er niet minder op. Na eindeloos lang geploeter mocht ik met bepleisterde vinger uiteindelijk de overwinning opeisen en lag de geit gebroken in hapklare dagporties terug in de vriezer. Zinnend op wraak. Twee dagen later begon het. De ...

Spinnen doen geen kwaad, zolang je niet naar exotische oorden reist, ze zijn juist heel nuttig en vangen vervelende insecten, allemaal waar. Toch vind ik het enge beesten. Vooral die hele grote, dikke zwart-bruinigen, die zich in zo’n harig trechterholletje schuilhouden, geven me koude rillingen. Het was dan ook geen lolletje om de kapotte kasseien en straatstenen, die ik achteloos in de hoek van het oude terras had gedumpt en waartussen een kleine webbige nederzetting was ontstaan, weg te ruimen. Ik was bezig dit terras opnieuw te bestraten en nu helaas bij deze hoek aangekomen. Eerst puinruimen dus. De bovenste stenen van de klinkerberg gingen nog wel. Voorzichtig rolde ik ze met één vinger van de stapel om eventuele bewoners eraf te schudden en bovendien alle kanten te kunnen inspecteren voordat ik de steen in mijn hand durfde te nemen en in een van de lege zandzakken kon mikken. Na deze tijdrovende afkalving hadden de achtpotige bergbewoners van de bovenste verdieping zich waarschi...

« Als er een tegenligger komt stap ik uit. » « Stap je uit? » Zoon kijkt me beduusd aan. « En dan? » We rijden op een heel smal hobbelig bergweggetje dat hoger en hoger klimt. Mijn automaatje twijfelt voortdurend tussen de eerste en tweede versnelling. Ze piept en kraakt alsof haar onderstel op het punt staat doormidden te breken en één voor één haar wielen los te laten. Tegemoetkomend verkeer kan onmogelijk passeren en mochten ze toch een poging wagen, dan zitten wij aan de foute kant. De kant die in de diepte verdwijnt. Achteruit rijden in een vloeiende lijn is niet mijn sterkste kant. Ook al niet. Zoon bidt met me mee dat een tegenligger uit zal blijven, al zijn er slechtere plekken om te sterven. Om ons heen is een surrealistische wereld van kleur. Goud, koper, amber en robijn afgewisseld met koppig groen. Ondanks de lage bewolking voelt het alsof we bij de laatste bocht de zon binnenrijden, het herfstige geel omringt ons met warmte. Tot mijn oplucht...

Toen ze doorkreeg dat die blauw-fluoriserende ring, die in het donker op ons af kwam snellen, om de nek van Harry zat, lag ik opeens languit op het modderige houtsnipperpad. Een half jaar ‘anti-trek-training’ met één Harry naar de knoppen. Deze Australische Herder was dusdanig aantrekkelijk voor mijn overenthousiaste puberpup dat ze even vergat dat er ook nog iemand aan het andere eind van de lijn liep. Zonder pardon werd ik met mijn neus op de bagger gekwakt. Afgelopen herfst verruilden we de goud geroeste wijnranken van de ‘Haute Vallée de l’Aude’ voor de roestige gouden rietkragen langs de veenplassen van de Lage Landen. Overwinteren in Nederland, een wonderlijke keuze voor iemand die weinig opheeft met donker, grijs en nat. Iemand die december met al zijn feestelijkheden als grootste nachtmerrie van het jaar beschouwt en vervolgens elke keer opnieuw vergeet dat januari ook een ramp is. Noord-Holland heeft op het dieptepunt van de seizoenen een dik uur minder daglicht dan Zuid-Frank...

Vooral ‘s nachts grijpt de angst me naar de keel. Dan hoor ik opeens door de muur heen buren stommelen. Dan is het grijs en druilerig en slaat onze loopse puberhond bij elke voorbijganger aan. In de nachtelijke paniek staan onverwachts allemaal bekenden op de stoep, vrolijk zwaaiend door het keukenraam, terwijl ik nog in de kluizenaarsstand sta. Dan grijpt het Hollandse me adembenemend naar de keel. Woelend in mijn bed zie ik mezelf in een volgepakte auto - man chagrijnig aan het stuur en overprikkelde zoon op de achterbank tussen kotsende hond en jankende katten - proberen de moed erin te houden veertien uur lang, om vervolgens in het donker doodmoe aan te komen in een leeg Uithoorns huis. Iedereen uit zijn vertrouwde Franse thuis gesleurd. Iedereen van streek. Overdag gaat het wel weer. Overdag weet ik dat het goed is. Overdag schijnt het zonnetje op ons Nederlandse parket, want in Uithoorn schijnt heus ook weleens de zon. Ik woon inmiddels ruim elf jaar in Zuid-Frankrijk met veel vr...

Geschrokken deinst echtgenoot achteruit.  Het is een zwoele avond, we zitten op het terras bij het restaurant van onze Engelse dorpsgenoten. Pakora van ui, gele rijst, pittige kip, milde stoofvis en kikkererwtencurry staan op het menu deze Indiase avond. Zoon krijgt bij uitzondering een Wiener schnitzel. We zijn niet de enige dorpelingen die op de geurige dampen zijn afgekomen, dus we zwaaien naar bekenden aan het tafeltje verderop, maken een praatje op gepaste afstand bij een ander tafeltje en knikken met vriendelijke herkenning binnenkomende gasten toe. Als een voormalig dorpsgenoot met zijn nieuwe vriendin ons plotseling herkent aarzelt hij geen seconde, komt spontaan op ons toelopen, buigt zich voorover en geeft echtgenoot een warme zoen op zijn wang.  De tweede zoen laat hij verward achterwege na mans afwerende reactie. Een brute afwijzing die vroeger zeer ongepast zou zijn geweest en tegenwoordig ergens bungelt tussen overspannen, truttig en verstandig. Om nog enigermate...